Ήρθε η ώρα για εξερεύνηση και φωτογράφηση ενός εκ των ομορφότερων σπηλαίων της Ελλάδας! Το σπήλαιο Αγίας Τριάδας στη Κάρυστο. Πρόκειται για ένα σπήλαιο που έχει και μέσα ποτάμι και χαρακτηρίζεται ως αθλητικό, μιας και χρειάζεται πολλές αντιστηρίξεις, ανάβαση καταρράχτη, τραβέρσα, καταδύσεις, κ.ά. Βρίσκεται λίγα μέτρα πάνω από την ομώνυμη εκκλησία που φτάνει κανείς άνετα με το αυτοκίνητο. Μιας και το συγκεκριμένο σπήλαιο προϋποθέτει χρόνο και καλή οργάνωση, χρειαστήκαμε και δεύτερη αποστολή.



Μόλις μπούμε, αρχίζει κατηφορικός διάδρομος, που έχει στα δεξιά του μια συνέχεια η οποία δεν οδηγεί πουθενά.



Προχωρώντας, το σπήλαιο διακόπτεται από βάραθρο, στο οποίο όμως έχει τοποθετηθεί σκάλα και μαδέρι για να γίνεται το πέρασμα πιο εύκολα. Αν κατέβουμε το βάραθρο αυτό, ερχόμαστε αμέσως δίπλα στο ποτάμι που διασχίζει το σπήλαιο.


Τα δύσκολα αρχίζουν σχεδόν αμέσως, με αντιστηρίξεις σε περάσματα που από κάτω έχουν μερικά μέτρα κενό.



Μόλις συναντήσουμε το παρακάτω σημείο,


έχουμε τρεις επιλογές για να το περάσουμε. Είτε ανεβαίνοντας χρησιμοποιώντας το σχοινί, είτε περνώντας το στένωμα πίσω από το σχοινί, είτε κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας στη σχισμή.


Συνεχίζοντας το ρήγμα συναντάμε ένα όμορφο σταλαγμιτικό με μια λιμνούλα, η οποία όμως στη δεύτερη επίσκεψη δεν είχε καθόλου νερό.


Οι αντιστηρίξεις και τα πανέμορφα περάσματα συνεχίζονται..








Σειρά έχει ένα ακόμα βάραθρο που διακόπτει τη πορεία μας. Αν και έχει τοποθετηθεί σχοινί για να διευκολύνει την προσπέλαση, λόγο της κακής κατάστασης του, περάσαμε χωρίς να το χρησιμοποιήσουμε. Το σημείο αυτό, θέλει λίγη προσοχή παραπάνω.


Αφού περάσουμε αυτό το κομμάτι, μετά από λίγο η φωνή μας καλύπτεται από το δυνατό θόρυβο του νερού!



Μπορούμε είτε να μπούμε μέσα στο νερό και να βραχούμε, είτε να ανέβουμε από τα δεξιά και να χρησιμοποιήσουμε το μόνιμο σχοινί που βρίσκεται εκεί (και απλά να βραχούμε λίγο αργότερα).


Ακολουθεί ένα πέρασμα μερικών μέτρων μέσα από νερό, και ένα ανέβασμα 3μ περίπου χωρίς σκηνή, για να βρεθούμε στη μεγάλη αίθουσα με τα γκουανό. Εδώ θα δούμε και πολλές νυχτερίδες να πετάνε πάνω από το κεφάλι μας.




Χαρακτηριστικός είναι σε αυτό το σημείο και ένας μεγάλος σταλαγμητικός σχηματισμός που μοιάζει με συντριβάνι.


Σειρά έχουν πολύ ωραίες αίθουσες






Φτάνοντας στο σιφώνι (πλημμυρισμένο με νερό πέρασμα), βλέπουμε πάνω στα αριστερά, ένα τούνελ που έχει και σχοινί.

Το τούνελ αυτό μας οδηγεί σε ένα διανοιγμένο στένωμα μήκους 7μ το οποίο έχει ως σκοπό να περάσουμε το σιφώνι χωρίς κατάδυση.



Ακολουθεί μια επίπονη, κυρίως ψυχολογικά, διαδικασία, κατά την οποία πρέπει να συρθούμε αρκετά και σε δύο σημεία να κινούμαστε λίγα εκατοστά ανά προσπάθεια. Σίγουρα ένα σημείο που δοκιμάζει νεύρα και ψυχική δύναμη. Όπως και να έχει, αυτό το κομμάτι φιλτράρει τους επισκέπτες, και σε όσους προχωρήσουν χαρίζει ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις.


Αφού το περάσουμε, μπροστά μας βλέπουμε τη συνέχεια του σπηλαίου.


Στα δεξιά βρίσκεται και η λίμνη που θα βγαίναμε αν κάναμε κατάδυση.



Το σπήλαιο από εδώ και πέρα ακολουθεί μια ευθεία πορεία για περίπου 150μ.


Στο τέλος του διαδρόμου ακούγεται όλο και πιο έντονα ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Βλέπουμε στα αριστερά μας, έναν καταρράχτη ύψους 17μ περίπου! Λόγο των συνθηκών που επικρατούν σε αυτή την αίθουσα, είναι δυστυχώς πολύ δύσκολο να φωτογραφηθεί.


Το σπήλαιο όμως δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει πάνω από τον καταρράχτη για άλλα 1000μ περίπου, μέχρι να αρχίσουν οι καταδύσεις. Επειδή το σχοινί που υπάρχει μόνιμο, έχει καιρό να αλλαχτεί, και δε γνωρίζαμε τη κατάσταση του, το αφήσαμε για άλλη φορά. Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται απομεινάρι από παλιό σχοινί που το διέλυσε η δύναμη του νερού.


Η 1η εξερεύνηση αποτελούνταν από τους (από αριστερά): Γιώργος Πορτοκάλογλου, Μάκης Ρόκας, Αδριανός Παππάς, Δημήτρης Νέρης, Φάνης Κακοσαίος, Ειρήνη Αρβανίτη.


Η 2η εξερεύνηση αποτελούνταν από τους (τότε μαθητευόμενους σεμιναρίων σπηλαιολογίας του ΣΠΕΛΕΟ), Πανταζοπούλου Βασιλική, Ραπάνη Άννα, Δημήτρη Νέρη, Φάνη Κακοσαίο, Γιώργο Πορτοκάλογλου, και τους εκπαιδευτές Αλέξανδρο Πουλάκη και Νίκη Κεφαλιανού.


Η αποστολή μέχρι τον καταρράχτη και πίσω, κράτησε περίπου 5 ώρες.

Μετά το σπήλαιο επιβάλλεται και ένα μπάνιο σε κάποια παραλία της περιοχής. 🙂

Άλλες φωτογραφίες: