Στη βορειοανατολική πλευρά του Υμηττού, κοντά στη μονή Αγίου Ιωάννη Κυνηγού, βρίσκονται τα ορυχεία Φυρέ. Υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες για τα συγκεκριμένα ορυχεία, και πιθανώς εξήγαγαν κάρβουνο. Για να τα προσεγγίσει κάποιος αρκεί να πάρει το μονοπάτι που βρίσκεται παράλληλα με το δρόμο, πίσω από τη μονή, με κατεύθυνση το βουνό, στο σημείο που φαίνεται στη φωτογραφία:
Η πεζοπορία προς τα ορυχεία διαρκεί μόλις λίγα λεπτά, και στη διαδρομή συναντάμε και άλλα ορυχεία τα οποία όμως δεν έχουν κάποιο ενδιαφέρον.
Μόλις φτάσουμε στην είσοδο του, θα δούμε ότι υπάρχουν ακόμα κάποια εγκαταλελειμμένα κτίρια που χρησιμοποιούνταν κάποτε για τις ανάγκες του ορυχείου.
Μπαίνοντας μέσα βλέπουμε ένα μακρύ διάδρομο αρκετών μέτρων.
Γενικά το ορυχείο, αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα που ενώνονται μεταξύ τους και αν και συναντάμε αρκετές στοές αριστερά και δεξιά της κεντρικής όδευσης, όλες σταματούν μετά από λίγα μέτρα, και είναι σχετικά δύσκολο να χαθεί κάποιος προσεκτικός εξερευνητής. Γι’ αυτό και καθίσταται ιδανικό ορυχείο για μια πρώτη γνωριμία.
Επίσης βρήκαμε και μια δεύτερη είσοδο λίγο πιο ψηλά υψομετρικά από την κύρια, η οποία βγάζει κατευθείαν στο ψηλότερο επίπεδο και την οποία κρύβει το δάσος.
Ενδιαφέρον είχε μια αίθουσα στην οποία υπήρχαν αρκετοί τσιμεντόλιθοι, που πιθανώς χρησιμοποιούνταν ως κάθισμα από τους εργάτες.
Άλλες φωτογραφίες:
Φωτογραφίες: Ραπάνη Άννα
Mporei kapoios na mou pei tin akrivh topo8esia H pws mporeis na pas apo a8hna ekei ?
Για το "φυρέ", ή, "φηρέ"(;) ο Ανδρέας έχει δίκιο. Πρόκειται για την ονομασία, στην καθομιλουμένη των μεταλλωρύχων, των εισόδων, κυρίως, με κατηφορική κλίση στα οποιαδήποτε ορυχεία. Παλιότερα, όπως μου έλεγαν οι ντόπιοι -τουλάχιστον- θεωρούνταν βέβαιο ότι ήταν ορυχεία αμιάντου. …Οπότε ….μακριά !!
Σε ευχαριστώ πολύ Ανδρέα για τις πληροφορίες!
Στο συγκεκριμένο ορυχείο δεν έχει κλίση το έδαφος. Ειδικά η κυρία οδεύση του μπορεί να έχει και μηδενική κλίση. Το ψάχνω όμως μήπως βρω κάτι σχετικό!
Φυρες, και δεν ειμαι σιγουρος για την ορθογραφια, σημαίνει στη γλώσσα των εργατων ορυχειων "στοά με μεγαλη κλίση". Χρησιμοποιείται ειτε για να μπαινει/βγαινει το προσωπικο και εχει σκαλια, ή για την εξόρυξη του υλικου σε βαγονια και ραγες, με τη βοήθεια καποιου βαρούλκου. Δεν ειναι φρεαρ, πηγαδι, οπου η εξορυξη γινεται με εναν τυπο ανσασερ.
Τα ορυχεια πιθανως να ειναι λιγνιτορυχεια (προσχη στην ποιότητα του αερα, την πατας στο αψε/σβησε ! καθως ο λιγνίτη βγαζει πολύ διοξειδιο του άνθρακα) όποτε θα επρεπε να λεγονται "λιγνιτορυχεια Υμηττου" ή οτιδηποτε άλλο εξορυσσόταν. Εφόσον ο φυρες ειναι τυπος στοάς, πιο κατατοπιστικός θα ήταν ο τίτλος "φυρές ορυχείου Υμηττου"
Φιλικα !
Ανδρεας 😉
Όχι δε γνωρίζω μιας και δεν υπάρχουν πληροφορίες για αυτά.
Οι μόνες ενδείξεις που έχουμε είναι από τα γύρω κτίρια και από τα καλώδια που βρήκαμε μέσα και χρησιμοποιούνταν για φωτισμό, αλλά αυτά δεν είναι αρκετά για μια καλή χρονική πρόβλεψη.
Σχετικά με την επικινδυνότητα, τα ορυχεία μιας και είναι τεχνητά, έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταρρεύσουν συγκριτικά με τα σπήλαια, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται υποστυλώματα τα οποία λόγο διάβρωσης είναι επίφοβα.
Αλλά πρέπει να είσαι και αρκετά άτυχος για να γίνει κατάρρευση την ώρα που θα είσαι μέσα 🙂
Γιώργο, γνωρίζεις ποιάς χρονολογίας/εποχής είναι τα ορυχεία;
Επίσης, δεν είναι επικίνδυνη γενικά η επίσκεψη σε ορυχεία (π.χ. για κατάρρευση κλπ); Το 'χω απορία. 🙂
παιδιά έχω πάει πολλές φορές εκεί. Ε χω αποπειραθεί και να τα καθαρίσω γιατί πέταγε σκουπίδια η μονή παλαιότερα. Με το που φτάνης στο τέλος του της δρόμου 20μέτρα από την μονή μπαίνεις από την μπάρα και πας αμέσως αριστερά)(χωρίς δρόμο η μονοπάτι) για να βρεθείς στο κάτω μονοπάτι. Πάς δεξιά κ@ι περπατάς 150 μ. Εκεί που κάνει διχάλα ο δρόμος παίρνεις τον αριστερό και σε 50μέτρα φτάνεις σ’ένα αίθριο. Στην πάνω δεξιά πλευρά του αίθριου βρίσκεται η είσοδος του ορυχείου. Θέλει φακό. Μπορεί να κρύβονται αδέσποτα σκυλιά άμα βρέχει….
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή του Άη Γιάννη (όπως τον λέγαμε τότε) και διανύοντας την όγδοη δεκαετία της ζωής μου γνωρίζω αρκετά σχετικά με το μεταλείο. Ξεκίνησε πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν μεταλείο μολύβδου και ανήκε αρχικά στις επιχειρήσεις Ηλιοπούλου. Στο εγκαταλελειμμένο, τότε, μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη ζούσαν οι οικογένειες των μεταλλωρύχων Βήχου και Αργυρίου, με τα παιδιά τους είμασταν φίλοι και τους επισκεπτόμαστε συχνά. Αυτά κατά την δεκαετία των ’50. Είχαμε μάλιστα και γείτονα ένα μεταλειολόγο που εργάστηκε για αρκετό διάστημα εκεί. Θυμάμαι ότι ο φίλος μου, μακαρίτης εδώ και πολλά χρόνια, Γιάννη Βήχος μας είχε δείξει και το βαθύτερο πηγάδι του μεταλείου, λίγο πιό πάνω από βασικές εγκαταστάσεις, με βάθος 110 μέτρων, πιθανώς εξαερισμού. Το μεταλείο σταμάτησε να λειτουργεί για ένα διάστημα, περί τα τέλη της δεκαετίας των ’50, αν δεν κάνω λάθος, και ξεκίνησε πάλι ύστερα από λίγα χρόνια με σύγχρονο εξοπλισμό ( σπαστήρες κλπ.), για να σταματήσει οριστικά ύστερα από λίγα χρόνια, χωρίς να θυμάμαι πότε. Η επόμενη χρήση του ήταν εντελώς διαφορετική : O Αλέκος Καρταζάς, καθηγητής μας των Γαλλικών, ασχολήθηκε με την παραγωγή μανιταριών τα οποία καλλιεργούσε σε ειδικά τελάρα που εγκαθιστούσε στις γαλαρίες… Δεν θυμάμαι πόσο καιρό διήρκεσε αυτή η δραστηριότητα. Τα παιδιά των οικογενειών Βήχου και Αργυρίου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή κοντά στην πλατεία του Αγίου Ιωάννη.
Ευχαριστώ για τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες! Είναι σημαντικό η γνώση να μεταφέρεται στις επόμενες γενιές.