Το Σάββατο που μας πέρασε (21/11/2009) ξεκινήσαμε (οι Δημήτρης Σπανός και Γιώργος Πορτοκάλογλου) για ακόμα ένα σπήλαιο του λήσταρχου Νταβέλη, αυτή τη φορά στην Πάρνηθα.

Το συγκεκριμένο σπήλαιο που αναφέρεται και στο βιβλίο του Νίκο Νέζη, “Τα βουνά της Αττικής”, βρίσκεται ΝΝΔ της κορυφής 793μ και είναι μια ώρα περίπου από το δρόμο, που ενώνει τη Βαρυμπόμπη και τον Άγιο Μερκούριο, όπου αφήνουμε το αμάξι.

Η είσοδος του αν και μεγάλη, δε φαίνεται ακόμα και αν περάσεις δίπλα της (όπως έπαθα εγώ τη πρώτη φορά 😉 ) καθώς είναι τρύπα στο έδαφος και καλυμμένη από κουμαριές κλπ.




Μετά από κατάβαση 4μ περίπου, χωρίς σχοινί, ανοίγεται η κατηφορική είσοδος τους σπηλαίου.




Σε αυτό το κομμάτι το σπήλαιο παρουσιάζει ελάχιστη σταγονοροή


Αφού προχωρήσαμε 40μ περίπου, το σπήλαιο στενεύει αρκετά για να μπορείς να προχωρήσεις και δε φαίνεται να έχει συνέχεια.

Στα μέσα αυτού του κατηφορικού διαδρόμου, ανοίγεται στα αριστερά μια μικρή είσοδος

Αφού προχωρήσουμε λίγο ακόμα στα στενά περάσματα του σπηλαίου, φτάνουμε σε μια αίθουσα που χωράνε μετά βίας δύο άτομα και όπου συναντάμε το πρώτο μικρό βάραθρο βάθους 4μ. Ρίξαμε την ανεμόσκαλα μας και κατεβήκαμε στον επόμενο “όροφο”.


Αφού κατέβουμε, τα πράγματα είναι καλύτερα από άποψη χώρου και η αίθουσα μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Στα δεξιά μας βλέπουμε το επόμενο βάραθρο βάθους 6μ, ενώ μπροστά μας και αριστερά βλέπουμε 2 μικρές στοές.

Η αριστερή στοά έχει πολύ στενή είσοδο, που όμως κάποιος μικρόσωμος άνθρωπος μπορεί να χωράει. Βάζοντας το χέρι μου μέσα με τη φωτογραφική μηχανή, προσπάθησα να φωτογραφίσω αυτό που δε φαίνεται και αντίκρισα ένα πιο μεγάλο άνοιγμα που θα μπορούσε να είχε συνέχεια

Η μπροστινή στοά, έχει ένα μικρό δωμάτιο στα αριστερά, και ένα μικρό πέρασμα στα δεξιά που μας οδηγεί στο επόμενο βάραθρο από άλλη πλευρά. Από αυτή τη πλευρά μπορούμε να κατέβουμε το βάραθρο χωρίς σχοινί αλλά η κατάβαση από αυτό το σημείο δεν ενδείκνυται.

Έτσι λοιπόν δέσαμε το σχοινί μας στο άλλο άνοιγμα και κατεβήκαμε


Αυτή η αίθουσα έχει σχετικά μεγάλες διαστάσεις και ενώνεται με την τελευταία αίθουσα του σπηλαίου που είναι περίπου 3μ πιο κάτω από αυτή. Για να κατέβουμε στην τελευταία αίθουσα, μπορούμε είτε να κατέβουμε με σχοινί, είτε από μια τρύπα βάθους 2μ, που μας οδηγεί στο τελευταίο τμήμα του σπηλαίου. Σε αυτό το κομμάτι, το σπήλαιο φαίνεται ποιο ζωντανό.


Εδώ τελειώνει το σπήλαιο


Αν και το σπήλαιο δεν είναι πολύ μεγάλο σε διαστάσεις, θέλει όμως αρκετό χρόνο μιας και είναι αρκετά “παιχνιδιάρικο” και φροντίζει να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο με τις πολλές στοές του.


Ένα περίεργο είναι, ότι υπάρχουν οστά ακόμα και σε δύσκολα σημεία του.

Και άλλες φωτογραφίες: