Στις 22-5-2010 ξεκινήσαμε για ένα σπηλαιολογικό τριήμερο στη Πελοπόννησο. Πρώτος προορισμός, ήταν το σπήλαιο η Τρύπα του Βοριά. Το σπήλαιο βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Μεταμόρφωση και Συκιά του Δήμου Μολάων, και για να το προσεγγίσουμε, όταν είμαστε στο δρόμο που ενώνει τα δύο χωριά, κάνουμε αριστερά σε ένα χωματόδρομο, και το σπήλαιο βρίσκεται 10λεπτά με τα πόδια, από το μαντρί στο οποίο θα αφήσουμε τα αμάξια.

Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα σπήλαια της χώρας μας!

Η είσοδος του είναι πάρα πολύ μικρή 30x40cm περίπου, και ανοίγεται κάθετα, μένοντας στενή στην αρχή για τα δύο πρώτα μέτρα. Αυτό κάνει αρκετά δύσκολη την έξοδο από το σπήλαιο, καθώς δεν υπάρχει καλό πάτημα κάτω από την τρύπα ώστε να δοθεί ώθηση προς τα έξω. Μετά από αυτό συνεχίζουμε το κατέβασμα για 50μ περίπου, έχοντας στο ενδιάμεσο ένα μικρό παταράκι.


Φτάνοντας κάτω, η αίθουσα που συναντάμε είναι πολύ μεγάλων διαστάσεων και το σπήλαιο έχει δύο κατευθύνσεις. Χωριστήκαμε στα δύο λόγο χρόνου, και εγώ επισκέφθηκα τη ΒΔ πλευρά.


Αυτή η πλευρά αποτελείται από διαδοχικές αίθουσες σχετικά μεγάλων διαστάσεων με εκπληκτικό στολισμό. Για αυτό αντί για περιγραφή των αιθουσών θα αρκεστώ ως επί το πλείστων στις φωτογραφίες.

Αφού προχωρήσουμε λίγο προς το σπήλαιο, μετά από μερικά μέτρα αρχίζουμε να κατηφορίζουμε δεξιά προς τις αίθουσες



Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του σπηλαίου είναι τα σταλαγμητικά που μοιάζουν σαν αυγά ή τηγανίτες (και μπορεί να σας ανοίξουν την όρεξη 😉 )




Προχωρώντας θα συναντήσουμε άσπρους πολύ λεπτούς σταλακτίτες με μήκη μέχρι και 1.5μ περίπου!





Σειρά έχουν υπέροχες κουρτίνες σε πολλά.. μεγέθη






Εντύπωση επίσης κάνουν και πολλοί σταλακτίτες/σταλαγμίτες με ποικίλα χρώματα









Το σπήλαιο συνεχίζει να εντυπωσιάζει σε κάθε βήμα










Ένα ενδιαφέρον στοιχείο από την σύγχρονη ιστορία του σπηλαίο, είναι ότι χρησιμοποιήθηκε από τους ντόπιους ως χώρος για να πετάνε σκεύη και άλλα αντικείμενα, ανθρώπων που είχαν διάφορες ασθένειες και τα οποία μπορείτε να δείτε ακόμα και σήμερα διάσπαρτα στη πρώτη αίθουσα. Επίσης σε μια άκρη του σπηλαίου, υπάρχουν μαζεμένες, σκουριασμένες χειροβομβίδες. Τις συγκεκριμένες δεν τις ακουμπάμε γιατί ο κίνδυνος να σκάσουν ακόμα και τώρα είναι υπαρκτός.

Άλλες φωτογραφίες: